oppassen

Met een: "Wij mogen nog opblijven" werd ik een half uurtje geleden begroet.
Ik pas nu al zo'n jaar bij deze familie op. Vier kinderen. de oudste, een jongen is zes, dan volgen twee meisjes van vijf en vier en de jongste is twee. Het zijn schatten, en het is tot nu toe wel de fijnste famillie waar ik heb mogen oppassen. Maargoed. de drie oudsten mochten nog even opblijven. Het meisje van vier liep me vrievol in de armen met een luid: tante Anne-Bibi. Want tja dat is wat ik sinds een half jaar voor ze ben: een tante Anne-Bibi. Ik vind het super leuk dat ze me zo noemen. Al is het wel wat minder als ze drie keer per dag langs je huis fietsen en je hebt je ramen open staan en je dan drie keer per dag heel hard over de laan hoort: TANTE ANNE-BIBI.
ach...
Ik vind het helemaal niet vervelend als ze nog wakker zijn. Lekker een verhaaltje voorlezen... en nog een, en nog een en nou nog ééntje dan... Ik moet soms tegen mezelf zeggen: het is nu klaar. Ik vind het veel te leuk om te doen. Als ik dan zeg: tijd om te gaan slapen krijg ik natuurlijk een volmondig nee te horen. Het helpt altijd om te zeggen: jullie hoeven ook niet te gaan slápen, gewoon in je bedje liggen en nog even een boekje kijken mag ook. Dan is er altijd wel eentje die opstaat, en de rest volgt vanzelf.
Iedereen zn bed in. De meisjes, de bijdehandjes willen natuurlijk nog met hun barbies spelen en hebben totaal geen zin om al te gaan slapen. De oudste is al bezig met zn boek. Ach denk ik, dat kan nog wel even, als jullie maar wel stil zijn. Het kleine lampje gaat aan en de deur gaat op een kiertje. Dan hoor ik heel zachtjes: tante Anne-Bibi. Het is de jongste die nog even zijn verhaaltje kwijt wil. "Ik ga morgen naar school" verteld hij mij. "En papa en mama komen me dan ophalen," zegt hij met een zucht. "Stoer hoor" zeg ik tegen hem, ga maar lekker slapen voor morgen!"Als ik nog geen twee tellen beneden ben hoor ik gekibbel. Eigenlijk is het heel schattig om twee lieve meisjes stemmen te horen die nare dingen tegen elkaar proberen te zeggen. 'jij bent niet aardig' en 'jij hebt een stomme deken' hoor ik van boven komen. Maar dan vliegen ze elkaar in de haren en besluit ik om toch maar in te grijpen. Geen goed idee die barbies... Ik pak ze af en zeg dat ze in bed moeten gaan liggen. Twee paar ondeugende ogen kijken me aan. "Jamaar zij" "Niks de jamaar... het is klaar nu" Ik zit nu weer beneden en het is stil.
Oppassen is alleen leuk als ze in bed liggen en ik met tv-kijken geld kan verdienen, heb ik weleens gehoord. Natuurlijk is het lekker makkelijk, maar het is ook heel leuk, misschien wel leuker als ze wakker zijn. Al is het met zn vieren wel wat veel overdag, voor een vijftien jarig meisje als ik... Uit elke appel een hap en een antieke vaas in stukken. Tja dan is het wat minder. Maar ze zijn ook zo lief, zo grappig en het is zo stil zonder hun op de laan... En ik zou het voor geen goud willen missen.
Je maakt zoveel leuke dingen mee, en van de mindere leer je. Ik heb respect voor de ouders, dat ze deze bengeltjes zo goed kunnen opvoeden. Ze liefde en allemaal evenveel aandacht kunnen geven. Ze houden zelfs nog tijd voor elkaar over, om samen leuke dingen te doen.(daarom zit ik hier;-)) Zo wil ik dat later ook.
Ik kan me ook niet voorstellen dat er kinderen zijn die worden mishandeld, uitgescholden of verwaarloosd. Waarom kies je er dan voor om ouder te worden? Zo kom ik 's ochtends bij school, wel eens een vader tegen met een jongen en een meisje. Laatst viel het jongetje omdat hij een te scherpe bocht nam. Die vader schreeuwt naar het jongetje: "wat doe jij nu weer." Het jongetje in tranen door zijn val en de vader nog bozer omdat hij geen antwoord geeft. Hierop probeert het meisje uit te leggen wat er gebeurde. "houdt je bek en fiets maar door" roept de vader, waarna hij het jongetje van de grond plukt en op zijn fiets zet. "zo klaar, over, fietsen maar weer en de volgende keer beter uitkijken" zegt hij nors.
Afschuwelijk vond ik om dat te zien, zo ga je niet met je kinderen om.
Zo wil ik dus later NIET zijn als moeder.
mmm maar laat me eerst nog maar even oppassen bij deze (b)engeltjes.

Met vriendelijke groet,
Tante Anne-Bibi

Gedichten

ik houd van gedichten. Ik vind het leuk om die van andere te lezen en ook om ze zelf te maken. Dat laatste probeer ik althans. Gedichtjes ontstaan vanuit een gevoel denk ik. Ze komen zomaar op, je kan niet even gaan zitten om een gedichtje te maken.
Er zijn veel verschillende gedichtjes. Soms rijmen ze, soms klinken ze mooi, soms spreken ze je aan en soms heb je ook geen idee waar het over gaat. Ik vind dat er veel gevoel in een gedicht moet zitten, maar dat je nog wel enig idee moet hebben waar het over gaat. Of in ieder geval een idee kan vormen.
Ik zal af en toe een zelfgemaakt gedichtje plaatsen, of iets van iemand anders wat me aanspreekt.
Bij deze een zelfgemaakt gedichtje.

Ik heb dit gedichtje gemaakt naar aanleiding van het boek: Dochter, van Ishbel moore. Het boek gaat over een meisje met een moeder die Alzheimer heeft. Alzheimer is een hele extreme vorm van dementie. Het is echt verschrikkelijk.
Ik heb in het gedichtje zo goed mogelijk de dingen proberen te beschrijven/omvatten.

Over jouw moeder...

Je ziet je moeder lopen,
Maar eigenlijk is het dr niet

Want dat wat ze uitstraalt
is niets meer dan verdriet

Haar ogen kijken somber
haar mondhoeken hangen laag

Praten lukt niet meer
lopen gaat heel traag

Ze is je naam vergeten
En het lijkt alsof ze je niet meer kent

Maar ergens heel diep van binnen
weet ze nog best wel wie je bent.

Ze kan er zo boos om worden,
dat ze niets meer kan zeggen

En alles wat ze voelt
niet meer uit kan leggen.

steeds vergeet ze weer iets
het doet haar zoveel zeer.

Ze gaat er gewoon kapot aan
Elke dag een beetje meer.

Une vue sur Paris

Veel te leuk blog's schrijven en foto's plaatsen. Ik was vandaag even wat foto's aan het kijken en toen vond ik deze. Jaa, jullie zien het goed: une vue sur Paris. Avec la tour Eiffel et l'arc de triomph. Afgelopen voorjaarsvakantie...
Deze foto wilde ik wel met jullie delen, het enige wat ik niet met jullie kan delen is het gevoel, als je wakker word op een frisse februari morgen en je dit ziet. Mooier bestaat niet...

...heimwee???

toetsweek

Toetsweek,

nee niet proefwerkweek, toetsweek. Iets typisch 'sorghvliet' als je het mij vraagt.
Ik ken geen scholen waar ze 5 weken per jaar toetsen hebben en verder niet.
Bijzonder vind ik, en nu ik dit zo schrijf vraag ik me af wie ooit op dit geweldige idee is gekomen.
HO... nu wil ik hiermee niet zeggen dat ik toetsweken leuk vind... begrijp me niet verkeerd.
Maar ik zou er toch niet aan moeten denken om tussendoor allerlei SO's en PW te hebben...
Dan heb je én je normale huiswerk, boekverslagen, PO's, en al dat soort opdrachten om te maken én dan moet je ook nog eens leren voor toetsen die meetellen.
Nee, doe mij dan maar een weekje, eigenlijk twee, heeel hard leren. Leren totdat je hoofd uit elkaar knalt. Om vervolgens wel beloond te worden met goede of ok cijfers, na de vakantie.
Ik moet er dan ook niet aan denken dat ze het zouden afschaffen, zoals vorig jaar werd gedreigd in een brief van Rookmaker. Brrr, ik zag mezelf al zitten, hetzelfde als mn broetje...dan is alles al helemaal niet meer te plannen.
Okee, laat die DO's dan maar voor 10% meetellen (die krijg je toch niet meer na de 2de), maar scheid ons niet van onze toetsweken!!!
Echt waar allemaal, tussen al die boeken door is de vakantie alweer te zien.
houd nog even vol!!!

zeilboot

ik wilde even proberen of ik ook een foto kan plaatsen:)
Deze foto is tijdens zeilkamp 2009 gemaakt.
T was echt super gaaf:D

alles gaat zo snel

Vroeger, toen je klein was maakte je ouders keuzes voor je.
Wat voor kleren je aan had, naar welke basisschool je ging en wat je op je boterham at.
Natuurlijk, naar mate je ouder word komen er keuzes bij. Vind je het alleen maar onzin als je moeder bepaald wat je aan trekt, als iemand zich bemoeid met jou.
De echte eerste keuze die je maakt is denk ik pas als je een middelbare school uit kiest.
Als twaalfjarige heb je dan weliswaar eigenlijk geen idee dat deze keuze heel belangrijk is.
Tuurlijk is het spannend en ik heb toen ik zelf moest kiezen ook heel erg getwijfeld of ik er wel goed aan deed. Maar ik denk dat ik nu pas besef hoe belangrijk het is om een goede school te kiezen, een school die goed bij je past. Het bepaald immers voor een groot deel hoe de rest van je leven zal verlopen, wat voor mens je wordt. Ik vind het eng om te bedenken dat als ik iets meer dan 3 jaar geleden ja had gezegd op de vraag: wil je alsnog naar de Dalton, ik nu heel iemand anders zou zijn geweest. Ik zou dan niet de vriendinnen gehad hebben die ik nu heb, zou misschien wel veel minder sterk in mijn schoenen hebben gestaan. Ik zou alles wat ik tot nu toe heb gedaan, heb gevoelt, heb meegemaakt op Sorghvliet nooit hebben beleefd. Ik heb er absoluut geen spijt van dat ik toen NEE heb gezegd:D
Met wat kleine, alledaagse keuzes die je maakt komt dan: de profielkeuze
je bepaald eigenlijk wat je de rest van je leven wilt doen.... en dan ben je nog maar 15 jaar... eigenlijk absurd... En met die keuze komen ook de gesprekken over studies etc.
Misschien ligt het aan mij, maar ik vind het helemaal niet leuk om het daarover te hebben. Ik heb geen idee wat ik wil, wat ik de rest van mn leven wil doen. geneeskunde....leuk maar dan ben je 6 jaar bezig en heb/ben je nog niets...of dat nou alles is. Jaartje Parijs, damn dat lijkt me gaaf... maar wat ga je daar doen dan, studeren, neh, werken.... en dan? pedagogie studeren....tja ook leuk maar wat houdt het precies in?
Misschien moet ik er maar op vertrouwen dat alles goed komt... dat wat er ook gebeurt het allemaal wel ok is.
Toch vind ik het zo eng... en alles gaat ook zo snel. De eerste toetsweek begint alweer bijna, en dan is het eerste deel van mijn vierde jaar op Sorghvliet alweer voorbij... en DEGROTEKEUZE komt toch echt steeds dichterbij.

voor mij mag het nog wel even duren....