Het is een sport waar je niet zomaar opkomt, en ook geen sport waar je zomaar van af gaat. Softbal. Inmiddels is dit al mijn achtste seizoen. We hadden het er vandaag over en het is toch wel bizar dat ik al softbal sinds ik in groep 5 zit.
Het was eigenlijk normaler geweest als ik de handbalwereld was ingerold, aangezien mijn oma,opa en moeder de helft van hun leven hebben gehandbald. Maar nee, via via kwam ik op Storks terecht. We waren een team met 4 meisjes, meteen ook de oudsten en een heleboel jongetjes. Jongetjes die bloemetjes plukten, in hun broek plasten en vliegtuigen veel interessanter vonden dan de bal. We hebben dat seizoen 1 keer gelijk gespeeld met 30-30 verder was het vooral gezellig. Het jaar daarna gingen we ineens honkbal spelen, met hard gooiende pitchers die je ook konden raken. Wij als de enige vier meisjes hebben daar een beetje een trauma aan over gehouden. Ook werd voor ons het begrip 'tikken' bekend. Wat dus helaas niet betekende dat je de loper achterna moest rennen met een bal in je handen. Het seizoen daarna een heel meisjes team en gewoon om te softballen. Een team met een hoop oudere meisjes, gezellige en minder gezellige. Voor de eerste keer op de pitcherplaat gestaan, het begin van een heleboel meer keren op die pitcherplaat. Het was altijd heel gezellig, winnen deden we alleen nooit:) Dat vonden we niet erg, het ging om de gezelligheid. De zelfde trainster bleef, het zelfde team ook zo ongeveer en de sfeer en de hoeveelheid wedstrijden die we wonnen ook. in het vierde of vijfde jaar gingen er wat meiden weg en hadden we net genoeg, of net niet genoeg om te spelen. We hebben vaak genoeg met 8 mensen in het veld gestaan, terwijl het toch handiger is als je met zn 9enen in het veld staat:) Eigenlijk lijken het 3de, 4de, 5de en 6de jaar best wel op elkaar. Dezelfde trainster en ook wel ongeveer de zelfde mensen. Er kwamen mensen bij om het team te versterken en het zesde jaar hebben we toch redelijk wat gewonnen en zijn we eens een keer geen laatste geworden.
Toen werd het even allemaal niet zo leuk meer. Het team werd uit elkaar getrokken omdat er wat mensen te oud waren voor het team. En tja, toen waren er mensen die graag bij hun vriendinnen wilde blijven en toen zat ik daar tussen de kneuzen, met een trainster die zelf geen bal kon gooien of slaan. Alleen maar omdat ik nog te jong was voor het andere team, en ze zonder bij geen aspiranten meer hadden.
Ik heb een seizoen lang training staan geven en me vaak zitten ergeren aan bepaalde mensen. Waarom ben je er toen niet mee gestopt zal je je waarschijnlijk afvragen. Tja, het was ook nog steeds gezellig en softbal zelf ook nog steeds leuk. Dus zo'n jaartje tussendoor moest wel kunnen.
Na de winterstop waren daar ineens ambitieuze plannen. Een junioren team dat eerste klasse zou gaan spelen met een trainster die in het Nerderlands team had gesoftbald. Hoge verwachtingen voor een team dat vooral softbalde voor het softballen en de gezelligheid. Tenminste dat dacht ik. Met de komst en het weggaan van een aantal speelsters is dit team toch best een ander team geworden. Na vorig jaar toch best wel even wennen dat iedereen zo op het winnen geconcentreerd is. Hard trainen en presteren, kritiek. Moeilijk om daar nog een gaatje gezelligheid tussen te vinden.
Ach, het is leuk om echte softbalwedstrijden te spelen. En na trainingen heb je echt het gevoel dat je wat hebt gedaan. Ik ben gewoon gehecht geraakt aan die knuppel, bal en mijn handschoen. Die heb ik nog nooit losgelaten, ook niet als het even tegen zat. Ik zal ze ook niet zo snel loslaten, zelfs niet als het even wat minder is.
Het is een leuke sport, en als iedereen nou wat minder op elkaar zou zeuren (tja dat heb je met 13 verschillende meisjes)is het ook nog eens de alleraller gezelligste sport ooit!
En hoe het nou met die vier meisjes zit, die dat eerste jaar tussen de kleine jongetjes begonnen? We hebben veel meiden zien komen en gaan, maar wij vieren die tussen de bloem plukkende jongetjes begonnen, zitten nu in een team dat voor de eerste plek vecht. Nog steeds met zn vieren dus!
