In vergelijking met...

Mezelf met andere vergelijken, ik ben er goed in. En ik denk niet alleen ik, ik denk dat we er stiekem allemaal wel een klein beetje goed in zijn. De een natuurlijk altijd meer dan de ander, maar toch.

"Heb ik wel net zoveel te doen als zij, heb ik ook wel zoveel goede vrienden, moet ik ook niet eens gaan werken omdat iedereen dat doet, ik moet gezellig doen en vrolijk zijn omdat iedereen dat is, bij een vereniging, uitgaan, heel veel nieuwe mensen leren kennen,gelukkig zijn, elke dag volgepland hebben, leuke dingen doen, een vriendje hebben, mijn tentamens halen, net als net als net als en net als...."
Ik dacht altijd dat ik de enige was, maar langzamerhand kom ik erachter dat er wel meer mensen zijn die dit probleem hebben. Het is misschien ook wel niet puur het vergelijken met, maar meer het idee hebben dat de rest van de wereld het allemaal goed voor elkaar heeft. En terwijl het bij jou even een keer niet meezit door teveel stress of omdat je je even allen voelt en je ondertussen foto's voorbij ziet vliegen op WA en facebook van mensen die borrels, etentjes en feestjes hebben, dan is daar even de gedachte dat jouw leven eigenlijk niets voorstelt. Je rot voelen, het idee hebben dat het even niet lukt of even niet gaat zijn een beetje taboe geworden lijkt wel. Wat hier heel goed aan bijdraagt zijn juist die dingen als Facebook en whatsapp. Want wie zet daar nou op dat ie zich alleen voelt, dat ie het allemaal niet meer ziet zitten, dat alles even tegen zit? Niemand. En nee ik ook niet moet ik daar eerlijk aan toevoegen. Iedereen post over de leuke dingen in het leven en daarom lijkt het alsof iedereen het ontzettend goed voor elkaar heeft. Maar geloof me, als je de mensen leert kennen, met wie het op facebook allemaal zo goed lijkt te gaan, als je echte gesprekken met ze voert dan blijkt hun leven toch ook alles behalve perfect te zijn.
Onthoud dit, alsjeblieft.

2012...

Was niet het jaar waarin de wereld verging. Het was wel het meest bijzondere jaar tot nu toe in mijn leven.

Toen ik bijna twee weken geleden op een natte en koude oudejaarsavond (toen eigenlijk al nieuwjaarsochtend) naar het vuurwerk stond te kijken, ouderwets omringd door mijn ouders en de buren dacht ik even terug aan dat afgelopen jaar, aan 2012.

Het jaar....

dat begon met repetities op zondag in een ijsijsijs koude school. Repetities van een toneelstuk waaraan ik zelf aan mee had helpen schrijven en van het laatste Sorghvliet toneelstuk waar ik aan mee zou doen. Met dit toneelstuk kwam ook een kleine droom van mij uit; een hoofdrol, en ook nog eens een hele mooie. Een toneelstuk opvoeren staat gelijk aan heel hard werken en frustraties van mensen die niet doen wat jij wil of er niet zoveel tijd en moeite in stoppen als je hoopt. Toch is dat wat je ervoor terug krijgt als je eenmaal op het toneel staat in een volle zaal overweldigend en alle, alle moeite waard. En dit jaar was niet alleen dat heel bijzonder, ook bijzonder is de vriendengroep die ik er aan over heb gehouden. Een klein groepje waarmee we, zelfs nu de meeste van ons van Sorghvliet af zijn nog contact houden en elkaar af en toe zien.

van grote stress voor schoolexamens en het idee dat je het nooit nog drukker zou krijgen dan dat schooljaar (helaas...) PO's die er nog even tussen door kwamen, boeken die je moest lezen en wel 13 hoofdstukken voor Bio moest leren voor één toets. En elke keer werd mijn harde werken beloond met betere resultaten dan ik had verwacht

van mijn mondeling Frans. Ik heb nog nooit, nooit ergens zo tegen op gezien of ben ergens zo bang voor geweest. Maar het was wel een gebeurtenis waar ik mijn angst bij wist te overwinnen en met opgeheven hoofd mijn verhaal deed. Omdat ik in mijn achterhoofd dacht: ik kan het vertellen aan iemand die half Frans is dus dan kan ik het ook aan Ri, die zelf niet eens Frans is. (dit kwam niet vanuit mijzelf maar was tegen mij gezegd door degene die half Frans is ;))
En niet alleen in die situatie heb ik uiteindelijk mijn hoofd omhoog kunnen houden, het heeft er voor gezorgd dat ik tegenwoordig bij alles waar ik tegen op zie denk: het kan nooit zo erg zijn als je Franse mondeling.

van de examenstunt. Bordjes van lokalen omgewisseld, een lokaal met post-its, met aluminiumfolie, wc-papier en een met ballonnen. Met zesde klassers op het schoolplein bivakkeren. Zoveel mogelijk mensen die zich in ons vouwwagentje wilde proppen en om half 5 's ochtends met Teddy en Baptiste door Den Haag wandelen omdat we gek werden van alle dronken en irritante mensen. Een avond met een herinnering maar helaas ook een avond van vervelende roddels.

van de meivakantie die eigenlijk geen vakantie was, maar 2 weken fulltime leren. En voor de eerste keer met dodenherdenking naar de Waalsdorpervlakte.

van de eerste 2 examens die vreselijk gingen naar mijn gevoel, in een gymzaal zitten terwijl het buiten 25 graden is. Ons laatste examen Frans voorbereiden met Franse films kijken en daarna eindelijk, eindelijk, eindelijk vrij.

van de examenreis natuurlijk! Met zn 17en naar Mallorca. 2 appartementen die aan het eind van de week een beetje gehavend waren. Voetbal kijken met Spaans commentaar, een kasteel, kingsen, aquagym zonder aqua, kakkerlakkenjacht, zelf koken, mensen beter leren kennen, liefdesverhalen tot 7 uur 's ochtends en dan nog even 3 uurtjes slapen, uitgeput maar met mooie herinneringen terug in het vliegtuig

van de examenuitslag waarbij mijn ouders nerveuzer waren dan ik en ik nerveuzer was voor anderen dan voor mezelf. En een paar weken daarna de diploma uitreiking. De laatste keer echt met het hele jaar en alle docenten samen. Met een lief praatje van Hulshof, mooie jurken en afscheid van leraren.

van mijn eerste echt baantje als serveerster bij LTT, want nu best leuk leek, maar op dat moment verschrikkelijk zwaar en echt niet geweldig was. Van de zomervakantie waarin ik niet op vakantie ging en waarin ik naar de UIT-week ging.

Ook was 2012 het jaar van de grootste verandering in mijn leven tot nu toe;
Studeren in Utrecht en daar ook op kamers. Leuk, vermoeiend, spannend en soms ook wel moeilijk. Heel veel nieuwe mensen en heel veel nieuwe ervaringen. Lekker zelf mijn gang gaan, koken, mensen uitnodigen, onderuit gezakt op de bank, maar helaas ook heel hard werken.

Het jaar van mijn eerste vriendje, liefde en beste maatje, van weten wie je beste vriendinnen zijn, van heel veel eerste keren, van heel veel dingen die nooit meer zullen gebeuren en een heleboel bijzondere dingen.

2012, ik vrees dat het nog wel even gaat duren voordat er weer zo'n soort jaar zal zijn...

5 december met kerstboom

Gister stond ie er al, mijn eigen kleine, fijne kerstboom. Zwaar verboden natuurlijk want gisteren was het pas 4 december. Eigenlijk ben ik er tegen, kerstspullen voordat sinterklaas voorbij is, maar ik kon het niet laten. Kerst is gewoon te leuk, mijn kamer met dit boompje en de andere lichtjes die ik gekocht heb nog gezelliger! Daarnaast dit jaar voor mij geen sinterklaas op 5 december. Studeren, koken en vroeg slapen wordt het vandaag. En trouwens, ik heb zondag al een beetje Sinterklaas gevierd.

Dit jaar wilde mijn moeder, vader en broertje eigenlijk geen Sinterklaas vieren. Ik het huis uit, mijn moeder druk met werken en haar studie, mijn vader pas geopereerd en Wessel druk met zijn eigen dingetjes. Ik baalde er best wel van want ik houd van dat soort gezellige traditionele avondjes. Elk jaar trokken we met zn vieren lootjes, werden er in plaats van surprises elk jaar weer briljante opdrachten verzonnen en leuke gedichtjes gemaakt en werd er heel hard door de buurman op de deur geklopt. Maar dit jaar dus niet...
Ik vond het zo'n niet leuk idee dat er niets zou zijn, dat ik toch stiekem voor iedereen een klein cadeautje had gekocht en een gedichtje had gemaakt. Mijn ouders en broertje verrast en blij. Maar daarna kwam pas de echte verrassing, werd er toch nog kei hard op de deur geklopt! En ja hoor, daar lag een beruchte envelop met mijn naam en die van mijn broertje. Kregen we toch nog de opdracht om door de kou naar onze opa en oma toe te lopen om daar vervolgens een cadeautje te vinden. Bij terugkomst thuis lag er ook nog iets op de stoel. Zo was het dus uiteindelijk toch niet zo 'geen Sinterklaas vieren' als afgesproken.

Daar kwam nog bij dat ik die ochtend al best verwend was door mijn vriend en zijn ouders. Hij wist wel dat ik wat voor hem had en ik wist dat hij wat voor mij had. Ik had ook een cake gemaakt voor zijn ouders en zusje (bij gebrek aan goede ideeën voor andere cadeautjes :S:( ) en een gedichtje geschreven. Toen ik daar binnenkwam lag er ook nog eens 3 andere cadeautjes voor mij met een heel lief gedichtje!
Een boekje waar ik mijn recepten in op kan schrijven en drie mooie kussens voor op bed kreeg ik.

Heel erg blij ben ik met alle cadeautjes, maar het meest blij ben ik toch wel met alle mensen van wie ik de cadeautjes kreeg!

Snijzaal & tentamens

Het derde tentamen komt er al weer bijna aan. Nog 1,5 week stress, boeken en presentaties. Een tentamen maken en dan een heerlijk weekend. Één voordeel, ook de kerstvakantie komt er bijna aan! En omdat ik ook mijn tweede tentamen gehaald heb bestaat mijn kerstvakantie uit twee heerlijke weken niets doen. Echt helemaal niets, want in tegenstelling tot vorig jaar hoeven er ook geen verplichte boeken gelezen te worden :)

Aan dit derde tentamen wat mij te wachten staat gaat natuurlijk een blok vooraf met veel nieuwe stof en ingewikkelde Engelse boeken. Dit blok kwam er nog iets bijzonders bij kijken: het eerste echte snijzaalpracticum. Nu anderhalve week geleden begon het eerst nog met een klein voorproefje. Losse organen om vast te houden en te bestuderen. Behalve de lucht van het conserveringsmiddel dat vooral bij de darmen aanwezig was, waren het toch vooral voorwerpen, 'dingen' die we aan het bekijken waren. En met handschoenen aan ging het optillen, ronddraaien van verschillende organen prima. "Goh, wat is een lever zwaar, zien je darmen er zó uit, joh ik dacht dat de alvleesklier een compact en driehoekig was"
Toen kwam twee dagen later het echte snijzaalpracticum; oftewel het bestuderen van hele lichamen. Lichamen van mensen die hun lichaam aan de wetenschap hebben gedoneerd. Nadat iedereen in de kleedruimte zijn witte jas had aangetrokken stonden we toch een beetje naar elkaar te kijken. Zo van: 'zullen we dan maar, het moet er toch van komen.' We (ik sowieso) vond het toch wel wat spannender dan van te voren gedacht. In de snijzaal lagen de lichamen, met witte zakken en handdoeken met formaldehyde (conserveringsmiddel) eroverheen. Nog steeds wist ik me toch niet zo goed een houding te geven. Uiteindelijk gingen de zakken en doeken eraf, iemand nam het voortouw om de eerste paar handelingen, opdrachten uit te voeren en uiteindelijk wint je nieuwsgierigheid het toch wel van je angst en het feit dat je het misschien een beetje vies vind. We gingen op zoek naar de maag, de milt, zagen hoe de lever in de buik ligt, dat je daadwerkelijk heel veel darm hebt en hoe deze in de buikholte liggen. Het is echt niet zo mooi en netjes geordend als bij een anatomiepop of als op tekeningen. Wat het vervelendste was, was misschien nog wel het formaldehyde. Ik had daar best veel last van met mijn keel en met mijn ogen. Een uur en drie kwartier was me dan ook wel een beetje lang. Ik moet zeggen dat ik er echt heel veel van geleerd heb en dat het erg interessant was. Respect voor de mensen die hun lichaam ter beschikking stellen. Het is een veel betere manier om anatomie te leren dan uit boeken.
Toch is het, als ik er aan terug denk vrij bizar. Op het moment zelf veranderen die lichamen toch gewoon weer in dingen. Als ik er nu aan terug denk en besef dat het echt mensen waren voelt dat toch eigenlijk wel een beetje vreemd. Vooral ook omdat er nog best wel persoonlijke dingen terug te vinden waren, zoals een tatoeage en nagellak.

Dit was het eerste snijzaalpracticum, er zullen er nog velen volgen en ik zal er vanzelf nog meer aan gewend raken. Maar aan de andere kant is het denk ik ook niet verkeerd om te vergeten dat het toch echt mensen waren die zo dapper zijn geweest om hun lichaam af te staan.

Home sweet home...?

Alweer negen weken voorbij gevlogen sinds die eerste dag op mijn kamer, de eerste hoorcolleges en allemaal nieuwe mensen. En ondanks dat de grootste veranderingen toen plaats vonden, veranderd er nu nog steeds heel veel.

Ik moet zeggen dat mijn kamertje steeds meer als mijn plek begint te voelen, mijn thuis. Nu komt dat denk ik ten eerste omdat ik lekker veel foto's heb opgehangen, een mooi schilderij van mn vriend aan de muur heb hangen, sinds een tijdje gordijnen heb en allerlei andere dingen die deze kamer 'mijn' kamer maken. Maar aan de andere kant is het ook gewoon steeds meer mijn plek omdat ik hier veel tijd doorbreng, me hier steeds meer op mn gemak voel, heerlijk mijn eigen gang kan gaan. Het leukste is wel om lekker mensen uit te nodigen en voor ze te koken wat en wanneer ik wil.
De tegenzin die ik een paar weken geleden nog had om in het weekend weer terug te gaan naar Utrecht is eigenlijk verdwenen. Natuurlijk vind ik het nog steeds fijn als er in het weekend voor me gekookt wordt en om mijn ouders en broertje te zien. Maar een weekend is gewoon genoeg nu ik inmiddels echt wel gewend ben aan mijn eigen leventje :P

En daar zit ook de tweede verandering in. Inmiddels ken ik wat meer mensen, via de lunchbar, via mijn stage, via SAMS (studievereniging) en ken ik de mensen uit mijn werkgroep weer een stukje beter. Niemand is meer helemaal 'vreemd' en gezellig samen koken en naar een borrel gaan zoals vorige week, of gewoon met zn alle studeren schept steeds meer een band. Nu kan ik nog niet zeggen dat dit mijn beste vrienden en vrienden voor altijd zijn, maar het voelt al beter dan een paar weken geleden.

Natuurlijk is het ook gewoon heel hard werken, stressen voor tentamens, honderden bladzijdes engels over celbiologie, elke week een presentatie klaar hebben, veel te lange practica met microscopen en lange dagen. De stof is nu wel een stuk duidelijker dan in het eerste blok en mijn rooster ook een stuk fijner. Ook al staat celbiologie nog best ver van de mens af, het is toch ook wel interessant hoe dat allemaal in het lichaam werkt en ook wel weer een bevestiging dat het me aanspreekt en Geneeskunde waarschijnlijk wel de goede keuze was :)

Wat ik nog steeds wel een beetje mis is de stad zelf haha, het enige wat ik zie is het stukje van het station naar mijn kamer, van mijn kamer naar de Uithof en van mijn kamer naar de supermarkt. Gelukkig nog wel lekker geshopt met mijn moeder vorige week, maar ik zou best wat vaker door het centrum willen slenteren ;)

Maar goed, dat blijft nog even bij dagdromen. Eerst nog wat bladzijdes essential cell biology..................................................................

Broodjes

De vermoeiende maar toch ook wel leerzame stage is voorbij. Inmiddels zit ik weer volop in de boeken en zijn er ook weer heel veel leuke dingen gebeurd.

Vorige week vrijdag, helemaal kapot na mijn laatste dag stage, moest ik om 19.00 uur in de Senaatszaal in het academiegebouw zijn. Ik zal komend jaar actief lid zijn van mijn studievereniging; MSFU 'Sams'. Ik zit samen met 7 andere super gezellige meiden in de lunchbarcommissie en we zullen elke woensdagmiddag de lekkerste broodjes verkopen aan de medische studenten!
Deze avond zouden naast de bestuurswissel ook alle commissies worden gewisseld en alle raden worden voorgesteld. Het zat vol in de prachtige zaal en er werden een hoop cadeautjes werden uitgewisseld, spelletjes gespeeld, er werd gezonden en heel veel gelachen. De avond werd daarna goed afgesloten met een heel leuk feest met alle actieve leden!

Dinsdag was dan eigenlijk pas onze 'echte installatie' We werden door de oude lunchbar naar Nieuw Vennep gestuurd, waar we een aantal opdrachten uit moesten voeren om te laten zien dat we wel lunchbarwaardig zijn :P We hebben het voor elkaar gekregen om zowel: een lied van 17 coupletten te schijven met een aantal verlichte woorden erin op de melodie van 'een potje met vet', een broodje met 17 ingrediënten te maken door de ingrediënten bij mensen thuis te verzamelen, dingen over elkaar te weten te komen, een 7 gangen diner te maken en heel veel gekke en leuke foto's te schieten.

Woensdag de eerste broodjes gesmeerd, gelukkig was het rustig waardoor we er goed in konden komen, maar het leukste in natuurlijk om zoveel mogelijk te verkopen ;)

Gisteren ineens iets heel anders dan Utrecht, geneeskunde, studievereniging. Ik heb gisteren namelijk tijdens het lustrum diner van Sint Jansbrug heerlijk gegeten in Delft. Hele andere mensen, andere sfeer ook wel, maar toch gezellig!

Volgende week een etentje met mijn werkgroep, een etentje en vergadering met de commissie en bij Mirjam haar nieuwe huisje langs :D En natuurlijk heeel hard studeren... je zou t bijna vergeten ;)

Zo'n dag...

In het weekend thuis zijn is toch wel beter dan ik dacht. Eten dat voor je gekookt wordt en mensen om je heen. Vertrouwde omgeving en mijn vriendje en vriendinnen in de buurt. Natuurlijk is het mindere van thuis zijn je ouders die weer van alles van je verwachten en dat je toch niet geheel je eigen gang kunt gaan. Maar het moeilijkste vindt ik toch wel het omschakelen. Van lekker rustig thuis zoals vroeger naar alleen en alles zelf doen... zo klink het wat vaag, maar misschien wordt het met het volgende voorbeeld duidelijker ;)

Vanochtend werd ik wakker en toen was het echt zo'n dag. Zo'n dag in het weekend aan het begin van de herfst. De zon schijnt maar je ziet de blaadjes al wat verkleuren en een trui moet je echt wel aan. Zo'n dag waarop we altijd gingen wandelen over het strand of in het bos en 's middags cake of taart maakten. Zo'n dag waarop ik vorig jaar met het boek Zazie dans le métro op de bank zat en wat bladzijdes biologie leerde. Dat geeft een klein beetje heimwee naar vorig jaar. Toen leek het allemaal nog zo duidelijk, makkelijk, rustig en overzichtelijk. Als je wakker wordt en het lijkt precies zo'n dag zorgt dat er bij mij wel een beetje voor dat ik het moeilijk vind om zondagavond weer naar Utrecht te gaan.

Als ik in Utrecht ben heb ik overigens nergens last van. Ik ga heerlijk mijn eigen gang, lekker koken, in bad, tv kijken wat en wanneer ik wil. Maar die omschakeling van een weekend waarin alles als vanouds en makkelijk lijkt weer terug... dat blijft voorlopig nog wel even lastig denk ik.