Als ik een foto zou kiezen voor boven deze post zou dat er niet een zijn van een kerk. Ook geen van het Colloseum of van een fontein. Niet een van een beeld, een uitzicht of van koffie of van pizza. Het beste zou ik nog een foto kunnen kiezen van de hele groep. Lachend, in de zon, luisterend, wandelend en moe. Het is moeilijk om iets tastbaars uit te kiezen dat weergeeft hoe het was.
De uitspraak: Huil niet omdat het voorbij is, maar wees blij dat je het hebt meegemaakt, is misschien heel cliché maar slaat ergens wel op mij. Ik heb al heel snel de neiging om me kut te voelen als iets wat ik heel erg leuk vond voorbij is. In dit geval geeft het dus aan dat ik Rome heel erg leuk vind en nu last heb van een soort omgekeerde heimwee. Had mij nog maar een weekje daar gelaten, echt...
In een week nog nooit zoveel: gelachen, rare, nooit te vergeten situaties, uitspraken, gezelligheid, de leukste begeleiders, de liefste, het beste weer, het lekkerste ijs, de meeste kerken, de heerlijkste herinneringen.
En nu probeer ik toch weer het onmogelijke; iets uitleggen wat niet kan.
Het blijft een gevoel, het 'Rome 2011 gevoel'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten