Niemand kijkt bij ons in de vijfde meer raar op als je het over snuffelstage hebt. Een raar woord, maar inmiddels een algemeen begrip. Het is ook niet meer vreemd om een aantal mensen te horen zeggen dat ze bij een keizersnede zijn geweest, in een halve muziekstudio hebben gezeten of peuters hebben geobserveerd. Wat? Kinderen die nog gewoon in vijf gymnasium zitten? Ja, dat zijn nou snuffelstages.
Gisteren was het ook voor mij zover. Het plan: Ik zou een dagje met mijn eigen arts (kinderarts/endocrinoloog)in het Juliana kinderziekenhuis gaan meelopen. Nadat ik haar 1 minuut aan de telefoon had gehad en in die ene minuut ook een afspraak had gemaakt, was ik als de dood dat ze de afspraak helemaal vergeten was... Maar goed, zo ben ik dan weer. En zoals gewoonlijk was ik natuurlijk ook weer veel te vroeg, en kwam ze samen met de rest van het personeel gewoon om 7.43 aanwaggelen terwijl de bespreking om 7.45 begon. Ach, inmiddels al een stuk opgeluchter gingen we met een heleboel mensen door allerlei gangen tot we bij een vergaderruimte kwamen. Niet helemaal het eerste waar je bij een arts aan zou denken, maar dit hoort er dus ook bij. Na ongeveer 10 mensen de hand te hebben geschud, werd het duidelijk hoeveel verschillende mensen er bij zo'n diabeteswerkgroep (dat was het eigenlijk) zitten. Best bijzonder! 3 kinderartsen (endocrinologie, en in dit geval dus diabetes)3 diabetes-verpleegkundigen, 2 diëtistes, 2 maatschappelijkwerksters, een verpleegkundige en een administratief medewerkster. Het zijn dan een heleboel termen die zo vroeg in de ochtend aan je voorbij vliegen, maar redelijk begrijpen waar het over ging kon ik wel. Grappig om te zien is dat de verpleegkundige en diëtistes met agenda's en dikke dossiers aan tafel zitten en dingen opschrijven, en artsen eigenlijk alleen een papiertje en een pen bij zich hebben en nauwelijks iets opschrijven. Daarna hadden 'we'(eigenlijk alleen mijn dokter natuurlijk) dienst op de EHBO. Maar de gouden regel van mijn dokter: zoek de problemen niet op... Kijk of er iets is op de EHBO, zo niet ga vooral iets anders doen. Als ze je echt nodig hebben piepen ze je wel op. Haha, die piepers zijn trouwens de meest gehate dingen in een ziekenhuis kan ik wel zeggen:)Op de EHBO was het uitgestorven dus werden er wat dossiers doorgekeken, wat gebeld en wat heen en weer gelopen (gesnelwandeld!) Om half 11 was er vervolgens weer een bespreking: het patiëntenoverleg. Artsen zijn hele gezellige mensen die veel lachen, maar het is me wel duidelijk geworden dat ze wel moeten lachen, soms ook om misschien wel verschrikkelijke dingen, omdat ze het anders niet volhouden. Je moet zelf heel erg kunnen ventileren, wil je jezelf niet in alle narigheid verliezen. Want wat ik tijdens zo'n overleg al hoorde, daar wordt je niet echt heel vrolijk van. Natuurlijk werd het op de EHBO nu wel drukker en waren er geen 5 minuten waarin er geen pieper afging! Ik zei het al...die piepers... Na het MDO nog even langs de EHBO, gezeten en soep gegeten. (Nog een gouden regel: blijf goed voor jezelf zorgen!) Nog een patiëntje gezien en toen was het tijd om te lunchen. Dat moet tussendoor natuurlijk ook nog gebeuren! Tijdens de lunch met mijn dokter en een andere kinderarts gesproken over het 'arts zijn' en de studie geneeskunde en in het algemeen 'een studie kiezen' Toen had mijn dokter nóg een overleg, maar mocht ik lekker met een van de diabetes-verpleegkundige mee. Daarna weer met mijn eigen dokter op de Poli... en toen was de dag om 5 uur voor mij alweer over.
Thuis bezonk alles een beetje en werd het me duidelijk wat ik allemaal gedaan en gezien had. Mijn hoofd was vol met alle indrukken en ik besefte me dat het best speciaal was wat ik had gezien en gedaan had. Daarnaast is het echt een goede dag geweest om een beeld te krijgen van wat een (kinder)arts doet. Wat me heel erg mee viel is dat je als arts toch ook een goede band hebt met je collega's. Dat was veel meer dan ik van te voren had verwacht. Een nadeel zijn wel de 'administratieve klusjes' tussendoor. Maar ach, dat hoort erbij en dan weeg niet op tegen al het andere wat je doet, vind ik. Ik moet ook zeggen dat ik, nadat ik gisteren heb gezien wat je echt kunt doen, ik het helemaal niet boeiend meer vond om op school te zitten vandaag.
Tja, eerst toch nog even een heleboel jaartjes geduld hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten